Dzisiejsza, dość długa jak na standardy tego minibloga, audycja przeznaczona jest dla osób bez pracy, szczególnie świeżo upieczonych bezrobotnych, ale też absolwentów uczelni, którzy jeszcze nie mogą znaleźć upragnionego etatu i za bardzo nie wiedzących co ze sobą w życiu zrobić, ale także dla osób mających w swoim otoczeniu takiego bezrobotnego…
Cóż…. przedmowa do dzisiejszego wpisu jest podobna jak ostatnio, zatem przede wszystkim warto odsłuchać poprzednie nagranie:
Natomiast w tej audycji mówię co zrobić bezpośrednio po utracie pracy – tak, tuż w jeden-dwa dni po wylocie na bruk – co ja mówię! już nawet w jedną godzinę po wylocie z pracy! – jak uniknąć „głupich rozmyślań”, jak uniknąć załamania po stracie pracy, jak uciec od depresji, jak sobie zorganizować dzień, jak sobie ustawić skuteczny plan działania, w celu znalezienia nowego etatu (lub założenia własnej działalności gospodarczej).
Jeśli straciłeś/nie możesz znaleźć pracy, albo masz w swoim otoczeniu taką osobę, koniecznie musisz wysłuchać i podać dalej tą audycję:
Odpal PLAY i jedziemy…
Nie jestem „zawodowym blogerem” i nie będę ani profesjonalnie „edytował” tej nieco spontanicznej audycji, ani nie będę Ci serwował (jak jakiś nawiedzony coach) motywacyjnych bzdur, jak odmienić swoje życie. Jestem osobą po takich przeżyciach i mówię jak to było i jest w praktyce
Posłuchaj tego co mówię, działaj, niech Ci się powodzi jak najlepiej!
Za to lubię twojego bloga jest bez ściemy i daje praktyczne wskazówki . Sam zaliczyłem swojego czasu tak zwane bezrobocie długotrwałe trochę na własne życzenie ale wtedy nie zdawałem sobie sprawy jak szkodliwe może być bezrobocie. Zaczęło się tak jeszcze podczas robienia szkoły średniej pracowałem w sklepie rowerowym na początku nie w pełnym wymiarze godzin po zakończeniu szkoły w pełnym .Po jakimś czasie przestała mi ta praca odpowiadać w szczególności godziny od 10 do 18 teoretycznie a praktycznie nieraz do 20 plus soboty po jakimś czasie byłem mocno zmęczony takim funkcjonowaniem w dodatku nasilały się konflikty z właścicielem sklepu.W końcu stwierdziłem chszanić to zwalniam się chcę odpocząć bo mam dość .Miałem jak na swój młody wiek wtedy miałem 21 lat sporo oszczędności to mnie też zgubiło bo skoro miałem oszczędności to do znalezienia nowej pracy mi się nie spieszyło miałem jeszcze wtedy trochę kolegów znajomych i tak wybierałem się co po chwile na jakąś imprezkę latem nad jeziorko i czas bezproduktywnie leciał ani się nie obejrzałem jak minął rok oszczędności się skurczyły kolegów coraz mniej z rozmaitych przyczyn. Zacząłem wpadać w marazm niby szukałem pracy ale po roku bezczynności jakoś mi się specjalnie nie chciało jak długo nie pracujesz to później nawet ci się nie chcę ruszyć z domu pojawiały się różne głupie myśli że coś ze mną jest nie tak .Z każdym miesiącem było coraz gorzej dziś mam tą świadomość że mogłem się chociaż języka uczyć w wolnym czasie a ja go kompletnie marnowałem .Dopiero jak zdałem sobię sprawę że już gorzej być nie może to się wziąłem za siebie porobiłem dodatkowe kwalifikacje zawodowe a i praca się dość szybko znalazła. Morał z tego jest taki że niemożna dopuścić do bezproduktywnego siedzenia w domu pisze to jako przestrogę dla młodszych roczników co za chwilę wejdą na rynek nawet jak się niema pracy to trzeba podnosić kwalifikację i wychodzić z domu ale nie na imprezkę tylko w celu jakimś konstruktywnym.
cieszę się, że audycja się podoba, tym bardziej, że mam w przygotowaniu 2 kolejne części
dzięki też za podzielenie się Twoją historią
Z drugą częścią nie można się zgodzić. Żadnych fundacji, wolontariatów ani malowania cioci strychu. Jak ludzie zorientują się że mają płódarmowego frajera to będą to wykorzystywać.